Оқи отырыңыз
Кие өзегі – Күлтегін!
Көк сүңгімді зеңгір асты сілтедім.
Уысында жарты әлемді ұстаған
Күркірі зұлмат түркі едім.
Әр баласы – оқ жоныған оғланы,
Әр оғланы – қалқан төсті қорғаны.
Уа, салқар да салқар, қасиетті жазирам,
Кеудеңе ұжымақ орнады:
Алаш – Алаш болғалы.
Мөде шахтай тоқым жерге жан құрбан,
Ұлы Шыңғыс – намыс отым шарпылған.
Қыран ұшқан шың-қияда сомдалып,
Рухымды қайта оятқам шаңқылдан.
Жанарымда жарық ғалам паң күліп,
Аспан-жерде Алаш үні жаңғырып.
Шежіремді найза ұшымен мөрлегем,
Ел болам деп Мәңгілік!
Әлем билеп, айға қолым созбадым,
Аруағымды алты қырдан қозғадым.
Жерім менің – ұлан-ғайыр жүрегім,
Ал Отаным – оғлан намыс, ожданым!
Асыл СҰЛТАНҒАЗЫ