Елбасының сенімді серіктерінің қатарында жүріп, бүгінгі Қазақстанның төрт құбыласындағы шекарамызды шегендеуге өлшеусіз еңбек сіңірген, он алты жыл мұғдарында ҚР Жерге орналастыру және жер қатынастары жөніндегі мемлекеттік комитеттің, кейінгі жылдары жер ресурстарын басқару агенттігінің төрағасы болған, Қазақстанның Қырғыз Республикасындағы Төтенше және Өкілетті Елшісі, ҚР СІМ Ерекше тапсырмалар жөніндегі Елшісі – Алматы қаласындағы өкілдігінің басшысы қызметтерін абыроймен атқарған, дәл бүгінде Дипломатиялық корпусқа қызмет көрсету жөніндегі басқарманың кеңесшісі, Қазақстан Республикасы дипломатиялық қызметінің еңбек сіңірген қызметкері, дипломатиялық рангі 1-класс, әскери атағы запастағы полковник, ғылыми дәрежесіне назар салсақ, экономика ғылымдарының докторы, профессор, ҚР Ұлттық инженерлік академиясының академигі, ҚР Ауылшаруашылық академиясының корреспондент-мүшесі, 105 ғылыми еңбектің авторы, көптеген мемлекеттік марапаттың иегері Бақыт Оспановтың қайраткерлік тұлғасын ашып, өрнекті өмірін кестелей көрсететін мақала жазу оңай тиген жоқ. Оның үстіне мерейлі жетпіске келгенде біздің газетке берген бір мақаламыз ол кісінің бар болмысын қамти алмауы да мүмкін. Дегенмен, осы жолдарды бастауға нар тәуекел еттік.
Ақ басты Алатаудың баурайындағы Үлкенсаз жайлауын мекендеген арда ағайынның арасында ақыл-парасатына сай билік құрған кешегі Оспан атасы осы өлкедегі сұңғыла шешендердің соңғы легінен еді. «Таудан аққан тас бұлақ, тасыса құяр теңізге. Жаманнан жақсы туса да, жақсыдан жаман туса да, тартпай қоймас негізге», – деп Бұқар жырау босқа айтқан ба? Жақсыдан жақсы болып жалғасқан сол Оспанның немересі ата-бабамыз сан ғасыр бойы армандаған дербес мемлекеттің төрт тарапындағы шекарасын бекемдеуге ат салысты. Бұл дегеніңіз бір-екі ауыз сөзбен жадағай айта салатындай оңай шаруа емес еді, әрине. Ол үшін қаншалықты қайрат-жігер мен терең білім, қажет жерінде амал-айла мен батыл мінез керек болғанын, мәмілегерлікте қаншалықты сабыр мен төзім сыналғанын жылдар бойы өз басынан өткерген адам ғана айта алады. Біздің Бақыт ағамыз міне, соның бәрін өз басынан өткерді.
1995 жылы қыркүйекте Қазақстан – Қытай шекарасы туралы келісімді ратификациялау жөніндегі грамоталар алмасу хаттамасына қол қойылды. Кейін 2002 жылы мамырдың 10-да Пекинде Қазақстан – Қытай мемлекеттік шекараларын демаркациялау туралы хаттама бекітілді. Бүгінде демаркацияланған Қазақстан – Қытай мемлекеттік шекарасының жалпы ұзындығы – 1 782,75 шаршы метр, оның құрлықтағы шекарасы – 1 215,86 шаршы метр, судағысы – 566,89 шаршы метрді құрайды. Ал 2004 жылы Ресей мен Қазақстан арасындағы 7591 шақырымдық әлемдегі ең ұзын шекара делимитациясының аттай жеті жылға созылып, ақыры табысты аяқталғаны да тарих парақтарына жазылып қалды. Соның бәрінде Қырғызстанмен, Өзбекстанмен, Түрікменстанмен арадағы шекара бағаны белгіленгенде ағамыздың қаншама даулы нүктелер үшін тартысты күндер мен түндерді бастан өткергені, сонау ХІХ ғасырда Қытай мен Ресей империясы арасында жүргізілген келіссөздер негізінде сегіз келісімшарт пен хаттамаларға жүгінуге тура келгені, әсіресе, посткеңестік елдердің аумағында территориялық-этникалық дауға ұласуы мүмкін 180 нүкте үшін қыруар тарихи құжаттардың қайта парақталғаны қазір айтуға ғана жеңіл. Әлбетте, осының бәрінің басы-қасында Мемлекеттік шекараны делимитациялау және демаркациялау жөніндегі ҚР Үкіметі комиссиясы төрағасының орынбасары қызметін атқарып, қастерлі шекарамыздың заң талаптарына сай рәсімделуіне өлшеусіз үлес қосуда Оспан бидің ұрпағы Бақыт Сағындықұлы жүрді.
***
Жұртты аузына қаратқан Оспан би Басанұлы өз заманында ауқатты адам болған деседі білетіндер. Кешеуілдеп көрген ұлы Сағындықты Орынборға дейін жіберіп оқытыпты. Кеңес өкіметі орныққанша ел ішінде еркін жүретін татардың бір саудагерімен достасқан ол баласының орысша біліммен сусындағанын қалапты. Сол оқудың нәтижесі Бақыт ағамыз архивтен іздестіріп тапқан, әкесінің өз қолымен жазылған өмірдерегінде сипатталады. 1920 жылы қыркүйек айында Алматы қаласындағы мұғалімдер даярлайтын курсты аяқтаған соң 1932 жылға дейін Сағындық Оспанұлы Жетісу губерниясының Алматы уезіне қарасты №2 Ұзын Қарғалы болыстығында, Ұзынағаш ауылында, Қазақ АССР Алматы округіне қарасты Іле ауданының Ақсай ауылында, Қастек ауданының №3 ауылында, Еңбекшіқазақ ауданының Қызылқазақ ауылында, осы ауданның №6 ауылында бастауыш мектептің мұғалімі болыпты. Ал 1932-1933 жылдары Алматы қаласында Ауылшаруашылығы институтының студенті, 1933-1934 жылдары Қастек ауданының Ынтымақ ауылында бастауыш мектептің мұғалімі, 1934-1935 жылдары Қарақыстақ ауылындағы балалар үйінің директоры, 1935-1937 жылдары осы ауылда бастауыш мектептің мұғалімі қызметін атқарған. 1937 жылы
Ынтымақ ауылына қайта оралып, 1939 жылға дейін мектепте мұғалім, 1939-1941 жылдары Ұзынағаш ауылындағы қазақ орта мектебінің ұстазы болған ол 1941 жылы қыркүйек айында шұға комбинатының директоры міндетін уақытша атқарғаны туралы тарихи құжатта жазылған.
Бүгінгі Жамбыл ауданындағы көптеген мектептің алғашқы іргетасын қалаған, сауатсыздықты жою ісіне белсене араласқан, жұмыстан қол үзбей жүріп ҚазПИ-дің тарих факультетін аяқтаған көрнекті ұстаз Сағындық Оспанұлы бала оқытумен ғана шектелмей, қоғамдық өмірді өрістетуге де барынша атсалысты. Мектептің қарапайым мұғалімі бола жүріп ол ауылдан шыққан алғашқы депутаттардың бірі саналды, Қазақстан КП Алматы облыстық комитетінің мүшелігіне кандидат болып сайланды.
Сағындықтай саңлақтың 1938 жылы «Еңбек Қызыл Ту» орденімен марапатталуы, Қазақстан Коммунистік партиясының ІІІ съезіне делегат болып қатысуы өзі өмір сүрген уақыттың биігіне көтерілгенін көрсетеді. Туған жерін түлеткен осындай нағыз ұстаздың ізгілікті шарапатымен көркейген шәкірттері де кейін әр ауылдың гүлденуіне өзіндік үлесін қосқаны кәміл.
Алайда тектінің асыл тұяғы Сағындықтың өмірі тым қысқа болды. 1948 жылы жасы елуге қараған шағында бақи сапарына аттанып жүре берді. Артында қалған Қанат пен Бақыт атты қос перзентінің ел санатына қосылғанын көру тағдыр тақтасына жазылмаған екен. Екінші ұлы Бақыт болса, 1947 жылы қыркүйектің бірінде туған еді.
***
Тағдырдың тауқыметі анасы Айнақыздың иығына түскен жылдар да жылжып өте шығыпты. Жүрдек өмірдің көшімен тек алға ұмтылған Бақытты арманы адастырмады. Біз жоғарыда сөзінен дәйек алған Бұқар жыраудың: «Ұяда алтау тумас па, ұяда алтау туғанмен, оның ішінде біреуі-ақ алғыр болмас па?» – дейтіні және бар. Сол айтпақшы, өз өмірінде кейіннен бес ұлдың анасы атанған Айнақыз балаларының бойына ең алдымен кісілікті сіңіріп өсірді, еңбекқорлыққа тәрбиеледі. Бес ұлдың арасынан Бақыты шынардай шыңға өрмелеп, тек қана биіктерден көрінді.
1954 жылы мектеп табалдырығын аттаған барлығы 34 баланың арасында Сағындықтың Бақыты кейін топ жаратынын ол кезде кім болжаған дерсіз?! Алғашқы ұстазы Ұлтай Әлдекенова әкесімен қызметтес болыпты, аруағын сыйлағаны шығар, Бақытқа тым жақсы ілтипат білдіргені ұмытылмайды. Кейіннен Оңласын, Жамал апайдан оқығаны күні кеше ғана сияқты көрінеді. Көршілес Майбұлақ ауылынан атпен қатынайтын Қалибек деген ағайы да, төртінші сыныпта қысты күні өз әкесі ашқан Ынтымақтағы мектептің бала саны жетпегендіктен жабылып қалып, жеті шақырым жердегі Қарғалыға бір жыл бойы ертелі-кеш тынымсыз жаяу салпақтап, барып-келіп оқығаны да есінен еш кетпейді.
Иә, әкесіз өскен жетім баланың жадына мәңгі жазылып қалған сүреңсіз суреттерді тізбелеп қайтеміз?! «Таң атпайын десе де күн қоймайды» дегендей, Бақыттың әу баста азан шақырып қойылған есімі тегін емес екен, оның бақытты күндері басталатын шақ та жуықтай беріпті. Көп ұзамай анасы Қарғалы шұға комбинатына жұмысқа тұрды. Отбасы осы жұмысшылар мекеніне қоныс аударып, Бақыт енді ауылдың шығыс жағына орналасқан «Восточная» деп аталатын көшенің бір тұрғынына айналып шыға келді.
Іргетасы сонау Қазан төңкерісінен бұрын қаланған, шұға комбинаты орналасқан поселкедегі мектепте болашақта министр, мемлекет қайраткері болатын Бақыт Оспанов Наурызбай Ысқақов, Қаншайым Ыдырысова, Сағат Естаев, Нәфиса Шүкірғалиева, Қойшығұл Боранқұлов, Ыдырыс Әбусағитов, Қырмызы Қазыбаева, Қажікен апай сынды білікті мұғалімдердің алдын көрді. Талабы таудай дарынды шәкірт осынау білім бесігіндегі үздік оқушылар санатынан лайықты орнын еншіледі.
Орта мектепті 1965 жылы ойдағыдай бітірген ол бір жыл Қарғалы шұға комбинатында жұмыс істеді. 1966 жылы жазда «Еңбек Қызыл Ту» орденді Қазақ ауылшаруашылығы институтына оқуға түсіп, 1971 жылы ғалым-агроном атанды. Енді еңбекке білек сыбана араласатын сәті келген жас маман ең әуелгі қызметін Қазақтың Егін шаруашылығы ғылыми-зерттеу институты жанындағы Қаскелең тәжірибе шаруашылығында бригадирдің көмекшісі болып бастады. Көп ұзамай-ақ ыждаһаттылығымен көзге түскен ол аға агроном болды, бір жылдан соң жұмысшылар комитетінің төрағасы, ал 1975 жылы Қазақ ҒЗИ қарасты «Бірінші май» картоп-көкөніс шаруашылығы партия ұйымының хатшысы болып сайланды.
Жасынан еңбекпен шыңдалып өсіп, тәлімді тәрбиемен ер жеткен мақсаткер азамат қай жерде жүрсе де өзінің іскер ұйымдастырушы екенін танытты, ел алғысына бөленді. Оның қабілеті мен білімінің, адамгершілік қасиетінің жоғары екенін айналасы да дер кезінде көре білді. Содан 1976–1981 жылдары бұрынғы Қаскелең, қазіргі Қарасай ауданындағы «Бірінші май» тәжірибе шаруашылығының директоры, 1981–1984 жылдары «Жетісу» кеңшарының директоры қызметінде әбден ысылған басшы 1984–1986 жылдары халық депутаттары Талғар аудандық кеңесі атқару комитетінің төрағасы қызметіне жоғарылады.
Биіктен көрінген сайын шұғыласы молынан шашылатын жарық жұлдыз тәріздес еңбек жолында Бақыт Сағындықұлының Нарынқол ауданына бірінші хатшы болып барған 1986-1990 жылдардағы қызметі бүгінде ауызға жиі алынады. Олай болатын себебі де бар. Қазақы қаймағы бұзылмаған тұмадай тұнық ағайын арасында айтарлықтай қолтаңба қалдырған ердің елеулі еңбегі әрдайым есте. Осынау шекаралық ауданның тізгінін Оспанов ұстаған кезеңді Хантәңірінің баурайындағы ағайын зор ілтипатпен атайды. Өйткені, сол жылдары ауданның әлеуметтік өмірі мен экономикасының тың серпін алуына Бақыт Сағындықұлының қосқан үлесі зор.
Оның ересен ұйымдастырушылық қабілеті арқасында таулы өңірде мал шаруашылығы мен егін шаруашылығы жарыса дамып, аудан үш жыл қатарынан Одақтың ауыспалы Туын иеленді. Картоп өсіруде жаңа технологиялар іске қосылды. Нарынқол ауылында аудандық Мәдениет үйі мен «Көккемер» атты кинотеатр, балабақша, автовокзал, мейрамхана, бірнеше тұрғын үй салынды. Көшелер асфальтталып, су жүргізілді, Байынқол өзеніне көпір төселіп, Кеген асуының жолы жасалды, Ойқарағай көмір кеніші ашылды. Қарасазда ақиық ақын Мұқағали Мақатаевтың музейі салына бастады. Мал бордақылау алаңдары мен сүт фермаларының ретке келтірілгені де осы жылдардың еншісіндегі жұмыс болатын. Ауыл-ауылдағы әлеуметтік нысандарды назардан тыс қалдырмаған Бақыт басшының іскерлігі өз жемісін берді. Ол туралы нарынқолдық ағайын соншалықты сүйіспеншілікпен естелік айтатыны да сондықтан болса керек. Мәселен, ақын Мінуар Әкімханов:
«Жатсынбай жақын тарттың шалғай жақты,
Шарладың ойлы-қырлы таулы аймақты.
Ақылмен жүзеге асқан игі ісіңді,
Көпшілік көріп-біліп таңдай қақты», –
десе, Қазақстан Жазушылар одағы басқармасының төрағасы, Қазақстан Республикасы Мемлекеттік сыйлығының лауреаты, ақын-драматург Нұрлан Оразалин былай деп толғайды: «Біріміз әдебиет пен өнер дейтін өрісі бөлек әлемде, біріміз шаруашылық басқару дейтін тігісі бөлек дүниеде жүргендіктен болар, бір облыста туып, бір аймақта өскенімізбен, танысудың реті келмеді. Мен Бақыт туралы алғаш Сейдахмет Бердіқұлов дейтін жомарт мінезді, жайсаң бітімді ағамыздың аузынан естідім. «Шаруашылық айналасында жүргендердің көбі тілге шорқақ келетін еді. Мына Талғар ауданында атқару комитетінің төрағасы болып істейтін Бақыт дейтін ініме риза болдым. Ағып тұрған шешен. Баяғының билері секілді», – деп еді ағамыз бір жолы. Екінші рет... «Бақыт Оспанов дейтін ғажап жігіт екен. Нарынқол өңіріне жайлы, жақсы басшы келіпті. Танысып қайттым. Табысып қайттым. Көп оқып, көп білетін азамат. Сөзге шешен. Шашасына шаң жұқтырмайды. Шіркін-ай, басшы атаулының бәрі қазақ тілін солай білсе, еліміздің көсегесі көгерер еді», – деп еді біреудің жақсылығын көрсе, соны жалпақ жұртқа жария етуге асығатын жалын жанды, елгезек ойлы, кесек турап, кесек пішетін марқұм Сағат Әшімбаев досымыз».
Ал біздің қатарласымыз, Нарынқол топырағынан түлеп ұшқан дарынды ақындардың бірі Серікжан Қажи інісі Бақыт ағасы туралы мынадай жыр жолдарын төгілдіріпті:
Азаматсыз тұлғалы, талантының қыры көп,
Табиғаттай тұнықсыз, көңілінің кірі жоқ.
Хантәңірге бардыңыз, ат үстінде мансаппен,
Аттандыңыз алысқа ең сүйікті ұлы боп.
«Азамат ердің қадірін, ағайын емес, жат білер», – деген сөз бар халықта. Әрине, Хантәңірінің баурайындағы жұрты жат емес, өзінің ет жақын ағайыны, олар көңілінде еш кір жоқ, табиғаттай тұнық ағасына шын сүйіспеншілігін жасырмай жазса, Бәкеңнің туған ауылында жүрген біздер марқаймай, кім марқаяды?
1990 жылы Қазақстан компартиясы Алматы облыстық комитетінің хатшысы қызметіне тағайындалып, одан 1992 жылы Қазақстан Республикасының Жерге орналастыру және жер қатынастары жөніндегі мемлекеттік комитеті төрағасының орынбасары қызметіне ауысқан Бақыт Сағындықұлы 1991-1992 жылдары Жоғарғы кеңестің депутаты болды. Осынау қоғамдық қызметіне 2004-2007 жылдар аралығында ТМД аясына қатысушылардың геодезия, картография, жер кадастры және жерді қашықтықтан зондтау жөніндегі Халықаралық Мемлекеттік Кеңестің төрағасы болған қызметін және Санкт-Петербург қаласында ұлы Жамбылдың ескерткішін орнатуға үлес қосқан қандастарымыздың игі ісіне қолдау көрсетіп, қаржы бөлуге көрсеткен айтулы көмегін де қосқан ләзім.
Әңгімеміздің әу басында атап өткенбіз, бірталай жыл биік мансаптың тізгінін ұстаған ағамыз қазақтың қасиетті жерінің тағдыры үшін он алты жыл бойы министр дәрежесіне пара-пар лауазымда халқына өлшеусіз еңбек сіңірді. Оның дипломатиялық қызметте өткен кейінгі он жылының айшықты бедері де өз алдына бір әңгімеге арқау боларлықтай. Әрине, соншама еңбегі ескерусіз қалған жоқ. Ол «Еңбектегі ерендігі үшін», «Моңғол Халық Хуралымен жауынгерлік ынтымақтастығы үшін», «Мемлекеттік шекараны қорғағаны үшін», «Ұлттық қауіпсіздікті қамтамасыз етудегі үлесі үшін» медальдарымен қатар, «Шекара әскерлерінің үздігі», «Құрметті жерге орналастырушы» төсбелгісімен, «Қазақстан Республикасының Конституциясына – 10 жыл», «Қазақстан Республикасының Парламентіне – 10 жыл», «Астана», «Тыңға – 50 жыл», «Астанаға – 10 жыл» мерекелік медальдарымен, «Құрмет» орденімен, Қазақстан Республикасы Президентінің Алғыс Хатымен екі мәрте марапатталған.
Сондай-ақ, Талғар, Қарасай, Райымбек және Жамбыл ауданының Құрметті азаматы.
***
Биылғы сәуір айында Елбасы өзінің «Болашаққа бағдар: рухани жаңғыру» атты ерен міндеттерді алға тартқан бағдарламалық мақаласында «Туған жерге туыңды тік» деген ұран тастады. Бақыт ағамыз болса, өзінің бүкіл саналы ғұмырын Жетісу өлкесінің Қарасай, Талғар, Райымбек ауданында өткеріп, одан соң Астанада, Алматыда мемлекеттік дәрежеде биік лауазымды қызмет атқарды. Өзара әңгіме барысында, Президенттің тағылымды мақаласын есіне салып: «Туған жерді түрлендіруге сіз қаншалықты үлес қостыңыз?» – деп сұраған едік, бұл тұста да мүдірмеді.
Ынтымақ ауылынан мешіт салуға жер қарастырып, сауапты шараны қолға алмаққа ниеттенген іскер інілеріне сонау жылдары әкесі Сағындықтың үйі тұрған өз жерін нұсқапты. Нұрғазы деген ауылдас қария бір кездескенде ел ішінде торқалы той, топырақты қаза бола қалса, көпшілік жиналатын лайықты орынның жоқтығын айтып алаң білдірсе керек, содан Бәкең туған ауылынан «Ынтымақ сарайы» атты үлкен ғимарат салдыруға жолбасшы болыпты. Ауылдың әр көшесіне таудан өзі ағынымен жететін ауызсу желісін, газ желісін тартуға ықпал еткенін, газ желісін бас иесінен айырылған, тұрмысы төмен 17 отбасына тегін орнатуға жәрдемдескенін үлкен азаматтық санатына жатқызған орынды. Кезінде өз әкесі ашқан мектептің іргесін кеңейтіп, жаңа мектеп ғимаратын салуға ықыластана атсалысқаны да ағайын-жұртының есінде деп ойлаймыз. Туған елі мен жеріне ат үстінде жүрген құзыретті әрбір азамат осылай жақсылық жасаса, мына мемлекет қалай түрлене түсерін пайымдай беріңіздер.
Жетпіс атты белестің өрінен көрінген Бақыт Сағындықұлының өмірде араласқан, тәлімін көріп, тәрбиесін үйренген, өзі құрмет тұтқан, өзін құрметтеген ағайыны, ауылдастары, сыныптастары, курстастары, достары, қызметтестері, өзге де жақын пікірлестері аз емес. Олардың бәрін айтып жеткізуді біз бұл мақаланың шартына қоспаймыз және тіпті, мүмкін де емес. Десек те, ардағымыздың айналасын әр кезде нұрландырған жандардың біразын өзі атап айтты. Ынтымақтағы әпкесі Бүбігүл Жадырақызы, бір жыл, бір күнде туған құрдасы Әділбай Қапасов, сыныптасы Еділ Әбдікерімов, Шахарман әпкесі, курстастары Ақшабай Керімбеков, Қабылаш Бұтабаев, Бекалы Асанов, Ғазиз Әміров сынды азаматтарды Бәкең қалай естен шығарсын?! Сол сияқты жақын араласқан замандастары Кенжебек Омарбаевтың, Еркебек Арғынбаевтың, Серік Баймолдаев пен Түймебай Тергеубаевтың, Нұргүл Нұрсейітқызы мен Роза Сарыбаеваның, Райхан Тойлыбаеваның, Нарынқол өңірінде жүргенінде жадына жақсы әсер қалдырған марқұм қариялар Нүсіпбек Әшімбаевтың, Әлнұр Мейірбековтің, Мұқағалидың қанаттас інісі, ақын Еркін Ібітановтың, әріптесі Бағжан Сабаншиевтің, Баймұхановтың құрметі де өзі үшін ерекше екенін білдірді.
Жер комитетінде, дипломатиялық қызметте жүргенінде жанына жалау болған жандардан шымкенттік Каналбек Райымбековті, «Южгеодезия» мекемесінің басшысы болған Сәкен Оспановты, басқарма басшысы болған Нұрман Хатиевті, «Казгеокарта» мекемесінің басшысы Батыр Амановты, аэрогеодезия институтының басшысы Павел Беданы, Солтүстік Қазақстан облысындағы ҒЗИ-ның басшысы Қазбек Чиконаевты, өзі төраға кезінде орынбасары болған Амангелді Жанпейісовті, 7-8 жыл бойы көмекшісі қызметінде жүрген оққағары, полковник Қайдар Мамлинді, геодезия және картография бөлімінің бастығы Марал Сағындықты, ғылыми зерттеу орталығының басшысы, баянауылдық Зайролла Дүйсенбековті, орталық аппаратта орынбасары болған Александр Сизовты, Астана қаласындағы жер бөлімінің бастығы Төлеуғазы Нұркеновті, Алматы қаласындағы жер бөлімінің бастығы Қуанышбек Қашқынбаевты, жер ресурстарын басқару агенттігінде жүргенінде сенімді серік ретінде танылған Ақтөбедегі Мәлік Жәкеевті, Атыраудағы Сәрсен Қуанышевты, Шығыс Қазақстандағы Ғалым Жадринді, Жамбыл облысындағы Нұржан Артаевты, Қарағандыдағы Дәурен Қарасартовты, Оңтүстік Қазақстандағы Бақытбек Нақыпбековты, Қазақстан топырақ зерттеу орталығының басшысы Қадыр Әлімбаевты, Алматы облысындағы Наурызбай Таубаевты, Нұрлан Құлболдиновты зор ілтипатпен есіне алып, көптеген тілектес, ниеттес азаматтардың бәрін түгендеп атай алмағанына өкініп, олардан кешірім өтінетінін айтты. Кішіпейілділік деген осы шығар.
Сонша жыл жауапты қызметте жүрген ағамыз жеке өмірінде де отбасының бақытын сезінген адам. Зайыбы Тұрсынғайша Мұқанқызы ұстаз, биология пәнінің мұғалімі. Екеуі төрт перзентін аялап өсірген. Тұңғышы – Шынар Астанада, теміржол саласында қызметте. Одан өрбіген Жәмила, Әмір, Хантемір атты жиендері бар. Ұлы – Қайрат Алматыда, кәсіпкер. Үлкен немересі Камила Бақытова Дубайда, америкалық халықаралық университетте оқиды. Одан кейінгі немерелері Алдияр мен Айдана да отбасының болашақ үміті. Үшінші қыз – Жазирадан Дара, Дінмұхамед атты жиендері, кенже ұлы – Дамирден бір қыз немересі бар.
Бақыт ағамыз Сағындық атты жақсыдан қалған жарқын із. Өзінің де жарқын ізі Қазақстан мемлекетінің шекарасы туралы сөз бола қалғанда тарих бетінен жарқырап шыға келеді. Мінезге бай, сөзге шешен. Сабырлы, салиқалы. Терең білімі тұнып тұратын байыпты көзқарасымен адамды бірден баурап алады. Жемісі мол күзде туған азаматтың жемісті жетпісі, әне, есік қағып тұр. Атына заты сай ағамызға өзі Нева жағалауына ескерткішін орнатқан жыр алыбы Жамбыл бабасының жасына жетсін дейміз. Абыройлы азамат кейінгі буынға әрдайым мақтаныш, әрдайым үлгі.
Рәтбек САҒИД-УАҺАС.
Жамбыл ауданы.