Стамшал Көкебасов 1913 жылы Талдықорған облысы, Бөрлітөбе ауданы, Сарыесік ауылында шаруа отбасында дүниеге келген. 1928 жылы 15 жасынан ауылдың шаруашылық жұмыстарына араласып, еңбекке тартылған. 1932 жылы Көпбірлік 5 жылдық мектебін бітіріп, Отан қорғауға аттанғанша ұжымшарда балықшы, егінші, қойма меңгерушісі жұмыстарын атқарып, әр салада шаруашылықтың дамуына үлесін қосты. Бөрлітөбе әскери комиссариатынан әскерге шақырылып, 332-атқыштар полкіне курсант ретінде ант қабылдап, 1942 жылы Отан қорғауға аттанды. Майданда автоматшы және қол пулеметінің атқышы болыпты. Әскери шені гвардияның аға сержанты, 1942 жылдан КПСС мүшесі, одан кейін полктің бөлімше командирі, 1945 жылы 1115-ші атқыштар полкінде бөлімше командирі қызметін атқарады. Жапон соғысына да қатысып, 334-ші атқыштар полкінде қызмет етеді. Оқ пен оттың ортасында кеудесін оққа тосқан Стамшал Көкебасов 3 рет жараланады. Оң жамбасынан ауыр жараланған жауынгер №2978 госпитальда емделіп, қиындыққа қарсы тұрады. Соғыстың жарасы кімге жеңіл болды дейсіз. Майдан салған жарақаттар мәңгілік тыртық болып, өмірінің соңына дейін мазалап өтті.
Соғысқа қатысқан әрбір майдангерді батыр деп есептеймін. Олар көзсіз ерлік көрсетті. Сол батырлықтары кеуделеріне медаль болып қадалды. Стамшал Көкебасов «Ерлігі үшін», «Германияны жеңгені үшін», «Жапонияны жеңгені үшін» медалімен, Отан соғысы орденімен наградталды. Соғыстан жеңіспен оралған Стамшал Көкебасов еңбекке араласып, жұмыс істейді. Өмірден ерте кеткен әкесінің орнына отбасының асыраушысы болып бас көтереді. Соғысқа аттанғанда артында тілеуін тілеп анасы Зинаш, қарындасы Бәтима, зайыбы Гүлсім Сарекеқызы және 3 жасар қызы Катя қалған екен. Осылардың тілеуінің арқасы шығар атамыздың тірі қалғаны. Соғыстан кейін қызы Зекен мен ұлы Хамза және кіші қызы Пәни дүниеге келеді. Біз майдангердің ұрпағымыз. Стамшал ата қара күштің иесі еді. Өте еңбекқор, қандай ауыр жұмыс болса да қара нардай қайыспас жүк көтеріп, елдің еңсесін тіктеуге белсене араласады. Сол соғыстағы жарақатынан ақсап жүрсе де ұжымшардың жұмысын тоқтатқан емес. Майданнан оралған замандастары, інілері Стамшал атаны «Полковник», мергендігін көргендер «Снайпер» деп атайтын. Бұл теңеулер ол кісіге деген құрметтің белгісі шығар. Қалай болғанда да бар жағынан жарасым тауып жатады. Ортасында өте сыйлы болды. Амал қанша, майданнан аман оралып, 1967 жылы ақпанда небары 54 жасында өмірден озды. Ердің жасы елуден ғана асса да кейінгі ұрпаққа жүз жылға татитын ғибрат қалдырды. Жалғыз ұлы Хамзаның да өмірден ерте кеткені өкініш әкеледі. «Орнында бар оңалар» дейді. Майдангердің оты өшкен жоқ. Ұрпағы жалғасты, келіні Шәкен бүгінде ақсақалдың немерелері Әлім және екі қызды қанаттандырды. Ұрпақ барда олардың есімі мәңгі өшпейді.
Төлеген Болат
