ДАЛАМЕН ТІЛДЕСУ
Дала – жыр, айтылмаған дала бір ән,
Ұшып жүр төсіңде, әне, бала қыран.
Жабығып жартасыңда ақын отыр
Төгілген жыр сорғалап қаламынан.
Дес бермес кейде саған ғұмыр-тірлік,
Десе де шақтың кісен түбірге ұрып.
Өзіңді жатқан шексіз жалпақ дала,
Жыр жазып келеді ақын тұғыр қылып.
Таң сүйіп маңдайымды атқан ұлы,
Басамын құз-қиямен шатқалыңды.
Салбурын жоқ қараған жолаушымын,
Қайтармын жоғымды іздеп
тапқан күні.
Шалқыса ақын шабыт аспаныңда,
Жетелер үміт-арман асқарына.
Қиялдың жетегінде сағым қуып,
Айналар дәу періге қас қағымда.
Кетпейтін түшкірсе де текке демі,
Шайырың өзі – аңыз, ертек еді.
Төсінде сайын дала өлең деген,
Келеді тақымында кер төбелі.
Түсінбес сырын ешкім бұл бір әлем,
Ұстаса ұстар адам құрғырды әрең.
Қосылып ақын жүрек таң сәріде,
Ән салып бірге кетер бұлбұлменен.
Өкініш айтсаң да өмір бір күніне,
Дүниенің жетер дейсің кім түбіне?!
Тілдесіп мен келемін, дала, өзіңмен,
Іліп ап түн ұйқысын кірпігіме!..
ЖЕРҰЙЫҒЫМ – ЖЕТІСУ
Шежіре шертіліп күй халықпенен,
Тудың сен талай дана, алыпты ерен.
Жетісу Жерұйық деп Асан бабам,
Жаздырған алтын жақұт әріппенен.
Қашанда асқақ сенсің алып ордам,
Жайқалған жан-жағың ну,
жасыл орман.
Мәртебең биік, сұлу әсем қала,
Өлкемнің жүрегісің Талдықорған!
Алакөл, Ақсу менен Лепсі, Басқан,
Қаратал, Көксу, Іле сен бір дастан.
Басталып Тәңіртаудан аққан өзен,
Құйылып Балқаштың кеп көркін ашқан.
Текелі шұрайлы жер, ауаң тұнық,
Табиғат тұрғандай бір сауық құрып.
Қақ жарып қала ортасын аққан өзен,
Жатады гүрілімен тау жаңғырып.
Өзіңді аңсап келдім асыл мекен,
(Табанға деме батса тасың бөтен).
Бабамдай іздеп жүрсем жерұйықты,
Жетісу жер жаннаты қасымда екен!
ЕСКІ ӘЛЕМ
Тек өткеннің айтсаң да әнін ескі әлем,
Таңмен тұрып жетер жерің
кеш-мәрең.
Қаратаудың күдір жолын қырқалап,
Келе жатқан көреді көз көшті әрең…
Қонамыз деп жетер жерге есті үміт,
Мінсең де арман арқыратып
бесті ғып.
Қайда барсаң бабалардан қалған із,
Күл төгілген көрінеді ескі жұрт.
Аз ғұмырда кешсек те күн саялы,
Бұл фәнидің болмас артық баяны.
Дүниені қарап тұрсаң ескі әлем,
Әлмисақтан жаралғалы баяғы…
Дейміз бе анау, кеше қалай күн кешті,
Бір тауға кеп тағы бір тау міңгесті.
Біз ұрпағы өткен күннің болған соң
Ол да ескі, сен де ескі, мен де ескі.
Уақыт бұл өлшенбейді бес күнмен,
Күдір жолын десең де өмір кештім мен.
Жартасыңда жаңалықтар үндесіп,
Барлық ғалам жатады екен ескі үнмен!
Болса да өткір қолда семсер алдаспан,
Жатыр құздар мұз құрсанып, қар басқан.
Кешегінің бүгінгі күн жалғасы,
Жаңа келіп ескі дүние алмасқан.
Тек өткеннің айтсаң да әнін ескі әлем,
Таң атқанмен жетер жерің, кеш-мәрең.
Қаратаудың күдір жолын қырқалап,
Келе жатқан көреді көз көшті әрең…
ӨЛЕҢ БОП ТӨГІЛ ЕНДІ, БҰЛАҚ КЕУДЕМ
Беймәлім болса да бір сырың, ғалам,
Сақта енді ділім менен тілімді аман.
Табиғат, алма мені тар бесікке,
Өмірде сенсіз бүгін күнім қараң.
Өлең боп төгіл енді, бұлақ кеудем,
Бір ұлмын туған асқақ мұратты елден.
О, ғалам, сырлас шайыр ақыныңмен,
Өзіңді аулақ салмай жырақ менен.
Көрсетіп тұрса да өмір тар қыспағын,
Бабадан қалған сақтап арды ұстадым.
Көрінсең аламанда жалғыз келіп,
Тартатын етегіңнен бар дұшпаның.
Дейміз бе жомарт болмас байда ізгілік,
Болса егер қалар елден қайғы үзіліп.
Бір толып, бірде солып бұлт астынан
Егерде қарамас еді ай сүзіліп.
Бола ма ғайып ақын, ғайып өлең,
Жазбасам сені жыр ғып айып менен.
Сырласса ақын жүрек жұлдыздармен,
Ашады түн ұйқысын байыппенен.
Өмірім өрге тартар өнерменен,
Көсегем сен болмасаң көгермеген.
Шабытым шалқымаса өлең болып,
Жарқ еткен жалғыз ғұмыр сөнер менен.
Өлең боп төгіл енді, бұлақ кеудем,
Бір ұлмын туған асқақ мұратты елден.
О, ғалам, сырлас шайыр ақыныңмен,
Өзіңді аулақ салмай жырақ менен…
Талапбек АЗАНБАЙ,
Қазақстан Жазушылар одағының мүшесі, ақын
Қарабұлақ ауылы,
Ескелді ауданы
