Туған таудың бөлшегі
Тас бар деп бүйрегімде дәрігерім,
Жарымның ұялады әріне мұң.
Достарым, балаларым бәйек болып,
Бағады қабағымды бәрі менің.
Шаң жұтқан қазанаттай жорықтағы,
Бұл дерттен көмпіс жүрек қорықпады.
Сіңірген бал мен зәрді қайран бүйрек,
Қайтейін, түйір тасты қорытпады.
Қай таудың тасы екен деп ойланамын,
Тасиды ойласам-ақ бойда қаным.
Ат жалын тартып мініп ес білгелі,
Жолына қай тараптың бойламадым.
Сыр бардым, Арқа бардым, Алтай бардым,
Бір емес, Алатауды алты айналдым.
Жерінде Көкшетаудың есім жиып,
Өрінде Тарбағатай марқайғанмын.
Қашан да тас ыстық қой тау ұлына,
Аттанам тауды аңсасам ауылыма.
Қай таудың тасы екен сол бүйректегі,
Тәнті еткен жауынына, дауылына.
Мен де бір өнер қуып жүрген сері,
Жаныма асқақ әнмен жыр көрші еді.
Алыстап тауларымнан жүргенімде
Денемде жүрсін солай бір бөлшегі.
Бір түп шеңгел
Еске түсіп баяғым,
Айналған құр елеске.
Қия беттен аяғым,
Тайып кетті емес пе…
Қозы баққан баламын,
Тілім-тілім табаны.
Төмен сырғып барамын,
Көл еді сай тағаны…
Жем болам-ай балыққа ,
Шөгіп кетсем көлге мен.
Мынау жалған жарыққа,
Кеше ғана келген ем.
Денемді үрей жеңген-ді,
Соңғы күшін сарқыды.
Қолым бір түп шеңгелді,
Жанталасып қарпыды.
Оралғандай мазардан,
Келдім үйге бұлттанып.
Бір түп бұта ажалдан,
Қалды мені құтқарып.
Қабырғаммен кеңесем,
Дегеніме жетердей.
Өмір деген не десем,
Бір түп шеңгел екен ғой.
